Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ
Η Υψηλή Τάση της 5/1/2016 που έγινε ...best seller
Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΡΑΤΣΑ
Ο μέτριος πρωταγωνιστής, είναι η χειρότερη ράτσα του ανθρώπινου είδους. Καλύτερα να συνανασταφείς με ανίκανο, παρά με μέτριο.
Κι όταν λέμε μετριότητα, αναφερόμαστε σε όλα τα είδη της κοινωνικής ζωής: Συνδικαλισμός, Αθλητισμός, Πολιτική, Επαγγελματικό εγχείρημα.
Η ειδοποιός διαφορά, που κάνει προτιμότερη τη συναναστροφή με έναν ανίκανο, παρά με έναν μέτριο, είναι κυρίως επειδή ο ανίκανος γνωρίζει (ή τουλάχιστον …κάτι θα έχει ακούσει), ότι είναι ανίκανος να κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα και όταν το επιχειρήσει ή θα ρωτήσει ή θα προετοιμαστεί όσο καλύτερα μπορεί. Αντίθετα, ο μέτριος δεν θα ρωτήσει και απλά θα το επιχειρήσει.
Ο ΚΑΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ, ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ
Αν για παράδειγμα, ένας προπονητής έχει (αναγκαστικά) στο ρόστερ του έναν κακό ποδοσφαιριστή, ξέρει εκ προϊμίου ότι έχει ρόστερ με 23 παίκτες, αντί για 24. Μικρό το κακό. Και με 23, βγάζεις πρωτάθλημα!
Αντίθετα ο μέτριος, θα “του βγάλει την ψυχή” επί 2 μήνες, ώσπου να πιστοποιήσει ότι τελικά είναι κακός και ούτε καν μέτριος.
Επίσης, ο κακός οδηγός (που …κακά τα ψέματα, συνήθως είναι γυναίκα), θα σφιχταγκαλιάσει το τιμόνι μέχρι πνιγμού (του τιμονιού!), θα πιάσει δεξιά στην ακρούλα, δεν θα κάνει καμία μα καμία προσπέραση (εκτός εάν βρει σταματημένο αμάξι στην πορεία) και τσούκου-τσούκου με ταχύτητα 30–40 χλμ μάξιμουμ, θα φτάσει στον προορισμό.
Ενώ ο μέτριος οδηγός και θα γκαζώσει (παραπάνω από όσο αντέχει η νοημοσύνη του) και θα σε προσπεράσει και θα σε κοιτάξει λοξά στα μάτια, κατά την προσπέραση!
Ένας μέτριος οδηγός, έχει λιγότερες πιθανότητες να φτάσει στον προορισμό του, από έναν κακό οδηγό.
ΙΚΑΝΟΣ, ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ
Η χειρότερη σύνθεση για έναν ικανό, είναι όταν θα βρεθεί ανάμεσα σε 2 και παραπάνω μέτριους. Με τον έναν μέτριο το θέμα παλεύεται, αλλά με τους 2 και παραπάνω, το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο.
Σε ένα γραφείο -για παράδειγμα- ο ικανός που θα βγάλει πολύ δουλειά, χαλάει την πιάτσα των μετρίων και κάνει επισφαλές το επαγγελματικό μέλλον τους. Άρα, ή θα πρέπει να συνετιστεί και να γίνει …μέτριος ή να απομονωθεί από τους μέτριους.
ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΣΙΠΑΣ
Ένα επίσης ιδίωμα του μέτριου, είναι το έλλειμμα τσίπας.
Ακριβώς επειδή κι ο ίδιος ενδόμυχα, αμφισβητεί την κατάταξή του στους ικανούς, αρπάζει κάθε ευκαιρία για “παρουσία”, επειδή έτσι θα “δηλωθεί” η ικανότητά του, αυτή που και ο ίδιος ενδόμυχα αμφισβητεί.
Δηλαδή -για παράδειγμα- ένας μέτριος δικηγόρος, προσπαθεί να έχει παρουσία παντού: Άρθρα στα ΜΜΕ, συναναστροφές με “τοπικούς αναγνωρίσημους”, κάποιες φορές πολιτευτής (συνήθως αποτυχόντας) και …πολύ απασχολημένος.
Επίσης -για παράδειγμα- ένα μέτριος “αγροτοσυνδικαλιστής”, δεν θα αφήσει μικρόφωνο για μικρόφωνο. Ακόμα και το καραόκε μικρόφωνο της κόρης του θα πάρει, για να κάνει δηλώσεις. Μέσα από την καθημερινή παρουσία του, θέλει να “επιβεβαιώσει” αυτά που ουσιαστικά δεν έχει: Προτάσεις και ουσιαστική εντολή εκπροσώπησης.
Αντίθετα, ο κακός (από θέμα ικανότητας) αγροτοσυνδικαλιστής, απλώς θα ακολουθήσει τον αγώνα. Άρα, είναι -προφανώς- ωφελιμότερος του μετρίου, ο οποίος είναι και ζημιογόνος.
ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΙ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ
Όλα τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το αλατοπίπερο της ανθρώπινης παρουσίας στη γη και απόλυτα φυσιολογικό. Αλλιώς, δεν θα μιλάγαμε για ανθρώπους, αλλά για κομπιούτερ.
Σωστά.
Το μεγάλο όμως πρόβλημα ξεκινάει στη χώρα, από την επιβολή της μετριότητας. Οι μέτριοι επιβλήθηκαν έναντι των ικανών και αυτό -χρονικά- μπορούμε να το προσδιορίσουμε ως αφετηρία, γύρω στα 1985–1988.
ΜΕΤΡΙΟΙ
Έτσι, φτάσαμε να έχουμε, μέτριους βουλευτές, μέτριους παράγοντες, μέτριους εκπροσώπους εργαζομένων, μέτριους ψηφοφόρους.
Συλλήβδην;
Όχι βέβαια. Απλά, ο ικανός απορροφήθηκε από τον μέτριο. Δεν ήταν εφικτό να “επιβιώσει”, αντιπαλεύοντας την “Συνωμοσία Των Μετρίων“.
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ
Όπως είπαμε παραπάνω, η χειρότερη σύνθεση για έναν ικανό, σε μια κοινωνική δραστηριότητα, είναι το να βρεθεί κοντά σε δύο ή τρεις ή περισσότερους μέτριους. Οι ελπίδες επιβίωσης, αγγίζουν το μηδέν. Η μοναδική του επιλογή, είναι να αποχωρήσει με …ελαφρά πηδηματάκια και μάλιστα πριν προκύψει το κυρίως θέμα, διότι θα χάσει (και) την αξιοπρέπειά του.
Σε τέτοιες καταστάσεις, οι μέτριοι συνενοούνται (μεταξύ τους) με τα μάτια στην αρχή, μέχρι να επιβεβαιώσουν (με το χρόνο) το πόσοι είναι τελικά σε αυτή την …συνομοταξία.
Γνωρίζουν, ότι έχουν μία και μόνη ελπίδα ώστε να επιβιώσουν ( να υπάρξουν) στην συγκεκριμένη κατάσταση: Να απομονωθεί ή και να αποχωρήσει ο ικανός.
Το δεύτερο (αποχώρηση του ικανού), δεν το επιθυμούν διακαώς, διότι η (παραγκωνισμένη) παρουσία του ικανού, τους δίνει την έξωθεν καλή μαρτυρία και μάλιστα ο παραγκωνισμός, του -κατά τεκμήριο ικανού– δίνει την αίσθηση στην κοινωνία, ότι οι μέτριοι είναι …οι καλύτεροι.
Η ΚΥΡΙΑ ΑΙΤΙΑ
Η χώρα, χρεοκόπησε από την επιβολή της μετριότητας…
Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς αναλύσεις επί της κύριας αιτίας, που είναι το παραπάνω…
ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ας δούμε τώρα, με ένα πολύ απλοϊκό πραγματικό περιστατικό, από τα …δισεκατομμύρια που συνέβησαν την τελευταία 30ετία (είπαμε: αφετηρία επιβολής της μετριότητας, το 1985 περίπου!), το πως λειτουργεί ουσιαστικά, η “Συνομωσία Των Μετρίων” :
Το συνολικό μουσικό έργο του Θωμά Μπακαλάκου, είναι δύσκολα εύληπτο από ένα μέσο αυτί, ωστόσο το πασίγνωστο έργο του: “Τα Αγροτικά” (σε στίχους του Διονύση Τζεφρώνη), είναι από τις λίγες καλλιτεχνικές περιπτώσεις όπου -ενώ οι κύροι “παραλήπτες” είναι ειδικά μια κοινωνική τάξη- δεν έχει στοιχεία λούμπεν ή έστω (καλλιτεχνικά αποδεκτής) υπερβολής. Έργο αυθεντικό, σεβαστό που εισχώρησε στις καρδιές του κόσμου.
Δείτε την αναφορά που κάνει ο ίδιος, στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το έργο αυτό από τον φορέα στον οποίο συμμετείχε.
|
Το χαρακτηριστικό απόσπασμα (δεξιά), από συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση, πριν πολλά χρόνια. |
Η ΚΑΣΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ
Γιατί όμως μια παλιοκασέτα, να είναι τόσο επικύνδινη, σε σημείο να θάβεται (επίσημα τουλάχιστον), όταν ήδη το περιεχόμενό της έχει την αποδοχή του κοσμάκη;
Διότι, αυτή η παλιοκασέτα, θα γίνει έμμεσα, κοινωνός της ικανότητας του ικανού, στον κοσμάκη.
Έτσι ο ικανός κερδίζει πόντους, έναντι του μετρίου …συντρόφου.
ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ
Το “Πανηγύρι της Μετριότητας“, συνήθως γίνεται στις Δημοτικές Εκλογές, ιδιαίτερα σε μικρούς Δήμους.
Εκεί, πραγματικά μιλάμε για την “επίσημη” εορτή του μετρίου.
Σε όλες τις περιπτώσεις;
Όχι βέβαια. Απλώς εκεί για τον (παρ’ ελπίδα) ικανό που θα επιβιώσει, ο συμβιβασμός πολλές φορές είναι μονόδρομος για αυτόν.
Όμως, ο μόνιμος συμβιβασμός, είναι το πρώτο σκαλοπάτι για την επιστροφή στην μετριότητα.
ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΙΚΑΝΟΥ
Για έναν ικανό, που θα βρεθεί σε δίνη μετρίων, η λύση είναι μόνο μία: Φεύγααααα!
Δεν υπάρχει σωτηρία, όταν η ροή μιας κατάστασης, εξαρτάται από την πλειοψηφία ή την συνομωσία των μετρίων.
ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Ο πολίτης συνήθως πλανάται από τον μέτριο, επειδή φοβάται τον ανίκανο. Θέλει να πιστέψει στις “ικανότητες” του μέτριου, άρα τον προτιμά.
Είναι τραγικό λάθος!
Ο ανίκανος, είναι σαφώς προτιμότερος του μέτριου, διότι έχει (αναγκαστικά) αυτογνωσία. Διότι, εάν δεν την έχει, είναι και ηλίθιος.
ΟΔΗΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΙΟΥ
Πως θα αναγνωρίσει όμως κάποιον τον μέτριο;
Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά ιδιώματα, τα οποία αποτελούν και σοβαρές ενδείξεις μετριότητας.
Ο μέτριος μιλάει πολύ, δημόσια. Έστω και μέσα από το facebook. Χρησιμοποιεί βαρύγδουπες εκφράσεις και στην ανούσια θεματολογία του κάνει πολλά συντακτικά λάθη ή αφήνει ημιτελείς φράσεις, διότι …ξέχασε τι έλεγε! Αναφέρεται πολύ στο μέλλον, αφού δεν έχει να επιδείξει κάτι από το παρελθόν (του). Ή μάλλον έχει: Κάνει συχνές αναφορές σε ιδιότητες που κατείχε, οι οποίες προέκυψαν μέσα από τις συνθήκες που περιγράψαμε παραπάνω.
Αρέσκεται στην κολακία του πλήθους από όπου αντλεί και την δύναμή του, ενώ συνήθως αναπαράγει ακραίους τίτλους από αμφιλεγόμενα blogs που στρέφονται κατά του κόμματος που τυχαίνει να είναι στην κυβέρνηση.
Παλιότερα, ήταν “Δεξιός” ή “Πασοκτζής” ενώ σήμερα είναι …κατά πάντων, διότι αυτό …πουλάει και τον κάνει …”ανεξάρτητο” και “σκεπτόμενο”, στα μάτια του κόσμου!
Επίσης, ο επαρχιώτης μέτριος, δεν έχει τουίτερ, αντίθετα από τον αστό μέτριο που επιβάλλεται να έχει τουίτερ και να δηλώνει την παρουσία του με προκλητικά τουίτ για να κερδίσει την προσοχή.
Ο μέτριος δεν είναι ποτέ χαλαρός. Δηλαδή, ενώ ο ανίκανος σε μια παρέα θα πει και πέντε μαλακίες να γελάσουμε, ο μέτριος φροντίζει να μείνει ατσαλάκωτος και σοβαροφανής. Φυσικά, γελάει διακριτικά στο ανέκδοτο που μόλις είπε ο ανίκανος, άσχετα εάν δεν το κατάλαβε επειδή μόνιμα στη σκέψη του έχει την ατάκα με την οποία θα εισχωρήσει ξανά στην κουβέντα, για να ξαναγίνει ο πρωταγωνιστής!
Το επίσημο όμως -και πιο καραμπινάτο- διακριτικό του μέτριου, είναι ότι ΔΕΝ ρωτάει ποτέ. Δεν ρωτάει, διότι έτσι θέτει σε αμφισβήτηση τις γνώσεις του. Ο μέτριος …τα ξέρει όλα! Ή τουλάχιστον, αυτό πρέπει να πιστέψουν οι γύρω του!
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ;
Από την ώρα που η κοινωνία άρχισε να αμφισβητεί την πολιτική της κρίση, έγινε είναι μια καλή αρχή.
Δηλαδή, μέχρι “προχθές” η κοινωνία μίλαγε αποκλειστικά για “άχρηστους πολιτικούς”, ενώ δειλά-δειλά αρχίζει να μιλάει και για “άχρηστους ψηφοφόρους”.
Αυτό, είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι …πάμε καλύτερα, αλλά βέβαια τα πράγματα δεν αλλάζουν άρδην και κυρίως δεν αλλάζουν με την συνολική αποδόμηση.